Elektromagnetyzm (dawniej "Elektryczność i Magnetyzm")

Hans Christian Ørsted

 (ur 1777 w Rudkøbing, zm. 1851 w Kopenhadze) – duński fizyk i chemik, najbardziej znany z odkrycia zjawiska elektromagnetyzmu. W prostym eksperymencie pokazał, że igła kompasu odchyla się pod wpływem prądu w przewodzie.

Ørsted urodził się jako syn aptekarza Sørena Christiana Ørsteda. Pomoc ojcu przy pracy w aptece wzbudziła w nim zainteresowanie do nauki. Większości uczył się sam i w 1793 zdawał egzamin wstępny na Uniwersytecie Kopenhaskim. Został przyjęty, studiował nauki przyrodnicze i farmację. W 1799 roku uzyskał tytuł doktora. Praca doktorska O architektonice natury metafizycznej była poświęcona filozofii natury Kanta.

W 1820 roku Ørsted obserwował podczas wykładu, jak igła kompasu odchyla się pod wpływem prądu w przewodzie i tym samym odkrył zjawisko oddziaływania magnetycznego. W tym samym roku skonstruował piezometr. Na jego cześć jednostkę natężenia pola magnetycznego H w układzie CGS nazwano ersted.

1 Oe = 1000/4π A/m

Przeprowadził wiele badań nad właściwościami cieczy i gazów, w których skupiał się najbardziej na ściśliwości owych materii.

W 1829 założył w Kopenhadze politechnikę i był jej pierwszym rektorem.

André Marie Ampère 

(ur.  1775 w Lyonie, zm. 1836 w Marsylii, pochowany na Cmentarzu Montmartre w Paryżu) − francuski fizyk i matematyk, zajmujący się m.in. badaniem zjawiska elektromagnetyzmu; tercjarz franciszkański.

Od jego nazwiska jednostkę natężenia prądu elektrycznego nazwano amper.

Urodził się 20 stycznia 1775 w zamożnej rodzinie w Lyonie. Dzieciństwo spędził na wsi w Poleymieux, 10 km od Lyonu. W jego rodzinnym domu znajduje się obecnie muzeum. Swoją pierwszą rozprawę naukową, poświęconą krzywym stożkowym, napisał w wieku 13 lat.

W młodości udzielał korepetycji z matematyki i fizyki, był także nauczycielem w l'École Centrale w Bourg-en-Bresse, a następnie w liceum w Lyonie (obecnie Lycée Ampere).

Podczas rewolucji francuskiej jego ojciec przebywał w Lyonie, który w tym okresie był w opozycji do wydarzeń w Paryżu. Gdy rewolucjoniści – po dwumiesięcznym oblężeniu – zdobyli miasto, ojciec Ampère'a został skazany na śmierć i zgilotynowany. Był to szok dla uczonego, tak że przez kolejnych 18 miesięcy nie mógł się zajmować w ogóle nauką.

W 1786 poznał Julię Carron, z którą się ożenił w 1799. Z tego związku urodził się jego jedyny syn, Jean Jacques Ampère, późniejszy francuski filolog i historyk literatury. Żona zmarła pięć lat po ślubie co bardzo pogłębiło religijność Ampère, który często czytał Biblię i pisma Ojców Kościoła.

Następnie prowadził badania naukowe w dziedzinie matematyki. W ich wyniku napisał traktat zatytułowany Considérations sur la théorie mathématique du jeu (Rozważania o matematycznej teorii gier), który przedstawił w paryskim Instytucie Nauk w r. 1803.

W 1804 roku wyjechał do Paryża. Nie miał żadnego formalnego wykształcenia, miał jednak doskonałą reputację zarówno jako nauczyciel matematyki, jak i matematyk–badacz. Został więc zatrudniony w École Polytechnique, najpierw jako wykładowca matematyki (répétiteur – zazwyczaj osoba z tytułem co najmniej doktora, asystująca kierownikowi katedry), a od r. 1808 jako profesor. Stanowisko profesora dzielił z Cauchym. W roku 1808 został nominowany (przez Napoleona) inspektorem generalnym francuskich wyższych uczelni (inspecteur général de l'université française).

Profesorem École Politechnique był do roku 1826, kiedy to w uznaniu dla ogromnego, wartościowego dorobku naukowego otrzymał katedrę fizyki w prestiżowym Collège de France. Kierował nią aż do śmierci. Po roku 1826 roku wykładał również filozofię na Faculté des Lettres. Zmarł 10 czerwca 1836 w Marsylii na zapalenie płuc.

Mimo że znany jest głównie jako fizyk, to był przede wszystkim matematykiem. W tej dyscyplinie prowadził wykłady i większość badań. Między innymi rozwijał teorię równań różniczkowych cząstkowych, opracowując ich klasyfikację. Prowadził również badania w dziedzinie chemii (odkrył fluor, niezależnie od Avogadro sformułował prawo o identyczności liczby cząsteczek każdego gazu pod tym samym ciśnieniem i w tej samej objętości. Opracował klasyfikację pierwiastków. W dziedzinie fizyki pracował nad teorią światła, opublikował pracę o refrakcji. Jest autorem wydanej pośmiertnie obszernej pracy „Szkice z filozofii nauki, czyli przedstawienie analityczne ogólnej klasyfikacji wszelkiej wiedzy ludzkiej” („Essai sur la philosophie des sciences, ou exposition analytique d'une classification naturelle de toutes les connaissances humaines”). W książce tej jako pierwszy w czasach nowożytnych użył terminu cybernetyka (definiując ją jako sztukę rządzenia).

Za największe dokonanie Ampère’a uważany jest jego wkład do rozwoju nauki o elektryczności i magnetyzmie.

W latach 20. XIX w. Ampère dowiedział się o doświadczeniach Ørsteda wykazujących związek prądu elektrycznego z magnetyzmem i podjął próbę opracowania teorii łączącej te zjawiska. Postawił hipotezę, że prąd płynący przez cewkę złożoną z nawiniętych na walcu zwojów miedzianego drutu powinien wykazywać takie same właściwości jak magnes stały. Zbudował taką cewkę i na drodze doświadczalnej potwierdził swoje przypuszczenie. Opisał matematycznie ilościowe zależności pomiędzy zjawiskami elektrycznymi i magnetycznymi. Najbardziej znanym twierdzeniem jego teorii jest tzw. prawo Ampère’a mówiące o tym, że całka liniowa wektora gęstości strumienia magnetycznego obliczana po krzywej zamkniętej jest proporcjonalna do wypadkowego prądu otoczonego tą krzywą. Wyprowadzone przez Ampère’a formuły stosowane są do dziś tak w nauce, jak i w technice.

Zaproponował utrzymujący się do dnia dzisiejszego podział nauki o elektryczności na dwa działy: elektrostatykę i elektrodynamikę. Sformułował podstawy teoretyczne elektrodynamiki.

Siła Ampere'a - siła działająca na przewodnik z prądem umieszczony w polu magnetycznym.

Najważniejsza praca Ampère’a o elektryczności i magnetyzmie, zwieńczająca jego dokonania w tej dziedzinie, została opublikowana w r. 1826. Nosi ona tytuł „Traktat o matematycznej teorii zjawisk elektrodynamicznych opartej wyłącznie na eksperymentach” („Mémoire sur la théorie mathématique des phénomènes électrodynamiques uniquement déduite de l'expérience”). Pisząc o niej Maxwell porównał w 1879 Ampère’a z Newtonem. Samą pracę określił jako „jedno z najbłyskotliwszych osiągnięć nauki. Całość, teoria i eksperymenty wyglądają jak gdyby w pełni dojrzałe i kompletne wyskoczyły z głowy tego 'Newtona elektryki'. Jest doskonała w formie i nieskazitelna w precyzji, a składa się z formuł, z których można wywieść wszystkie zjawiska elektrodynamiki i które muszą na zawsze pozostać jej kardynalnymi tezami."

Do końca życia Ampère’a zaproponowana przez niego teoria była przez część fizyków kwestionowana. Za prawdziwą i obowiązującą została uznana dopiero później.

Na Pierwszym Międzynarodowym Kongresie Elektryków zwołanym do Paryża w 1881 najważniejszą jednostkę elektryczną późniejszego układu SI, jednostkę natężenia prądu elektrycznego A-amper- nazwano nazwiskiem Ampère’a.

Zarząd Główny Stowarzyszenia Elektryków Polskich, 27 czerwca 1985 podjął uchwałę w sprawie ogłoszenia roku 1986 Rokiem Ampère’a, a dzień 10 czerwca, dniem śmierci uczonego Dniem Elektryka na całym świecie. W uchwale tej expressis verbis stwierdzono, że „wielka elektrotechnika zaczęła się od prac Ampère’a w latach 1820-1826”. Jego nazwisko pojawiło się na liście 72 nazwisk na wieży Eiffla.

   Jean-Baptiste_Biot

Zajmował się m.in. zależnością pomiędzy prądem a magnetyzmem (prawo Biota-Savarta), a także polaryzacją światła w związkach chemicznych. Odkrył unikatowe własności optyczne miki – jedna z odmian tego minerału (biotyt) została nazwana na jego cześć, podobnie jak jednostka natężenia prądu – biot.

Michael Faraday (ur.1791, zm. 1867) – fizyk i chemik angielski, eksperymentator, samouk. Profesor Instytutu Królewskiego i Uniwersytetu Oksfordzkiego, członek Royal Society, w młodości asystent H.B. Davy’ego.

Największe znaczenie miały prace Faradaya dotyczące elektryczności. W 1831 r. odkrył zjawisko indukcji elektromagnetycznej, co przyczyniło się do powstania elektrodynamiki. W latach 1833-1834 sformułował prawa elektrolizy i wprowadził nomenklaturę dla opisu tego zjawiska.

Stworzył podstawy elektrochemii. Faraday odkrył również zjawisko samoindukcji, zbudował pierwszy model silnika elektrycznego. W 1845 r. stwierdził, że diamagnetyzm jest powszechną właściwością materii, odkryty zaś przez niego paramagnetyzm – właściwością szczególną niektórych jej rodzajów. Faraday wprowadził pojęcie linii sił pola i wysunął twierdzenie, że ładunki elektryczne działają na siebie za pomocą takiego pola.

W 1848 r. odkrył zjawisko magnetooptyczne. W 1825 roku odkrył benzen, wydzielił naftalen, heksachloroetan, koloidalne złoto. Był też twórcą prostej metody skraplania gazów.

Prowadził pionierskie prace nad stalami stopowymi i szkłem optycznym. Stwierdził katalityczne działanie światła w reakcjach chlorowców na węglowodory nasycone.

Faraday należał do sandemanianów. Od jego nazwiska jednostka pojemności elektrycznej nazywana jest faradem.

Odkrycia Faradaya z zakresu elektrodynamiki miały ogromne znaczenie z dwóch powodów. Po pierwsze, prawo Faradaya ma podstawowe znaczenie w teorii elektromagnetyzmu. Po drugie, indukcja elektromagnetyczna może być wykorzystana do wytwarzania prądu elektrycznego, co zademonstrował sam Faraday budując pierwszą prądnicę. Nowoczesne generatory elektryczne są znacznie bardziej złożone, jednak wszystkie opierają się na tej samej zasadzie – indukcji elektromagnetycznej. W 1832 uzyskał tytuł doktora praw Uniwersytetu Oxford i stałą pensję od rządu, jednak nie przyjął potem tytułu szlacheckiego i prezesury Royal Society pozostając skromnym człowiekiem.

Joseph Henry (ur. 797 w Albany, zm.1878 w Waszyngtonie) – fizyk amerykański.

Był profesorem w Princeton. Niezależnie od Faradaya odkrył zjawisko indukcji elektromagnetycznej i samoindukcji, jednak w publikacji wyników został przez Faradaya uprzedzony. Usprawnił elektromagnes, stosując (jako pierwszy) drut izolowany, dzięki czemu mógł nawijać na rdzeniu wiele zwojów i nie następowało między nimi przebicie. Stosując tę technikę skonstruował w Yale najsilniejszy wówczas elektromagnes (mogący unieść 1040 kg). W 1831 zbudował jedno z pierwszych urządzeń wykorzystujących elektryczność do generowania ruchu.

W 1848 wraz ze Stephenem Alexandrem stwierdził, że plamy słoneczne są chłodniejsze od ich otoczenia. Badał również zjawiska związane z akustyką pomieszczeń, na przykład pogłos. W latach 1846-1878 był Sekretarzem Smithsonian Institution.

Od jego nazwiska jednostkę indukcyjności nazwano henr.

Heinrich Friedrich Emil Lenz 

(ur. 1804, zm.1865) - rosyjski fizyk pochodzenia niemieckiego, najbardziej znany ze sformułowanego w 1834 roku prawa Lenza.

Heinrich Lenz urodził się w Dorpacie, w guberni inflanckiej Imperium Rosyjskiego, na terenie dzisiejszej Estonii.

W 1820 ukończył szkołę średnią. Studiował chemię i fizykę na Uniwersytecie w Tartu. W latach 1823-1826 podróżował dookoła świata z Otto von Kotzebuem. Podczas ekspedycji Lenz badał warunki klimatyczne oraz właściwości fizyczne wody morskiej.

Po podróży pracował na Uniwersytecie w Petersburgu. W 1831 zaczął prace badawcze nad elektromagnetyzmem. Poza prawem Lenza niezależnie od Joule’a odkrył również w 1842 prawo Joule’a, które w związku z tym bywa czasem nazywane prawem Joule’a-Lenza.

Nikola Tesla (Никола Тесла)

Ur. 1856 w Smiljanie, zm. 1943 w Nowym Jorku) – inżynier i wynalazca serbskiego pochodzenia.

Jest autorem blisko 300 patentów, które chroniły jego 125 wynalazków w 26 krajach, głównie rozmaitych urządzeń elektrycznych, z których najsławniejsze to: silnik elektryczny, prądnica prądu przemiennego, autotransformator, dynamo rowerowe, radio, elektrownia wodna, bateria słoneczna, turbina talerzowa i transformator Tesli (rezonansowa cewka wysokonapięciowa). Nikola Tesla był m.in. twórcą pierwszych urządzeń zdalnie sterowanych drogą radiową. Początkowo za twórcę radia uważano Marconiego, jednak w 1943 r. Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych przyznał prawa patentowe Tesli. Rozprawa rozstrzygnęła się po śmierci wynalazcy, przez co powszechnie za twórcę radia uznaje się Marconiego, mimo iż przyznał się on do wykorzystania wcześniejszych prac Tesli w zbudowaniu radia.

W 1916 został wyróżniony Medalem Edisona za wybitne osiągnięcia we wczesnych pracach nad prądem wielofazowym i wielkiej częstotliwości.

Ostatnim pomysłem Tesli była konstrukcja maszyny, która mogłaby być zdalnie sterowana radiowo i wykonywać rozmaite czynności automatycznie. Najpierw Tesla opatentował pierwszy na świecie pilot radiowy, a następnie stworzył całą grupę urządzeń – maszynę kroczącą, maszynę latającą i maszynę pływającą, którymi mógł sterować zdalnie za pomocą swojego pilota. Kolejnym pomysłem było wmontowanie urządzeń sterujących z pilota do maszyny kroczącej, zaopatrzenie jej w czujniki i wreszcie „puszczenie wolno” – na skutek czego powstał pierwszy na świecie robot mobilny.

Na cześć wynalazcy nazwano jego nazwiskiem jednostkę indukcji magnetycznej B - teslę  T.

Hendrik Antoon Lorentz

Fizyk holenderski ur 1853 w Arnhem, zm. 1928 w Haarlemie. W roku 1870 rozpoczął studia na Uniwersytecie w Lejdzie, które przerwał po dwóch latach, aby wrócić do Arnhem i podjąć pracę nauczyciela, jednocześnie pisząc pracę doktorską. Już w 1875 roku, w wieku 22 lat uzyskał doktorat za pracę udoskonalającą teorię elektromagnetyzmu Maxwella. W roku 1878 został profesorem Uniwersytetu w Lejdzie, obejmując nowo stworzoną katedrę fizyki teoretycznej. W 1912 roku zrezygnował z katedry, przyjmując stanowisko dyrektora Instytutu Teylera w Haarlemie.

Lorentz był uznawany za jednego z najwybitniejszych fizyków swojego okresu. Zapoczątkował teorię elektronową budowy materii, prowadził prace nad połączeniem w jedną całość zjawisk elektromagnetycznych i optycznych. Aby pogodzić mechanikę klasyczną z teorią elektromagnetyzmu, rozwijał teorię znaną dzisiaj jako teoria eteru Lorentza, którą jednak porzucil na rzecz Szczególnej teorii względności. Do najbardziej znanych osiągnięć należą transformacja Lorentza, teoria wyjaśniająca zjawisko dyspersji i przewodnictwa elektrycznego, wzór na skrócenie ciała sztywnego w ruchu (kontrakcja Lorentza-Fitzgeralda). Wyjaśnił teoretycznie zjawiska rozszczepienia linii widmowych w polu magnetycznym (zjawisko Zeemana).  Siła Lorentza - działa na ładunek poruszający się w polu magnetycznym.

Oprócz fizyki teoretycznej zajmował się też praktyką: w roku 1919 został wybrany przewodniczącym zespołu uczonych i inżynierów pracujących przy przegrodzeniu tamą zatoki Zuiderzee.

James Clerk Maxwell 

(ur. 1831 w Edynburgu, zm.1879 w Cambridge) – szkocki fizyk i matematyk. Autor wielu wybitnych prac z zakresu elektrodynamiki, kinetycznej teorii gazów, optyki i teorii barw. Ukończył Edinburgh Academy a następnie Trinity College na Uniwersytecie Cambridge.

Maxwell dokonał unifikacji oddziaływań elektrycznych i magnetycznych, to znaczy udowodnił, że elektryczność i magnetyzm są dwoma rodzajami tego samego zjawiska – elektromagnetyzmu. Wprowadzone przez niego w 1861 roku równania Maxwella pokazały, że pole elektryczne i magnetyczne rozchodzą się w próżni z prędkością światła w postaci fali. Doprowadziło go to do wniosku, że światło jest falą elektromagnetyczną. Odkrycie tych fal nastąpiło 20 lat później w 1886 przez Heinricha Hertza (już po śmierci Maxwella).

Równania Maxwella są uważane za jeden z największych przełomów w historii fizyki. Współczesną wersję równań Maxwella znamy dzięki pracy Olivera Heaviside'a.

Na cześć Maxwella jednostkę (w układzie CGS) strumienia magnetycznego nazwano makswelem (1 Mx = 10^-8 Wb w układzie SI )

W 1866 roku z rozkładu Boltzmanna Maxwell wyznaczył rozkład prędkości cząsteczek gazu doskonałego, który pozwala ustalić jaka część cząsteczek gazu porusza się z daną prędkością w ustalonej temperaturze. Maxwell jest także twórcą demona Maxwella, eksperymentu myślowego, który zaprzecza drugiej zasadzie termodynamiki.

Maxwell odkrył, że kolorową fotografię można wykonać za pomocą czerwonych, niebieskich i zielonych filtrów optycznych. Pierwszą fotografię barwną zaprezentował w 1861 roku. Fotografia przedstawiała wstążkę tartanu. 

 Heinrich Rudolf Hertz 

(ur. 1857 w Hamburgu, zm. 1894 w Bonn) – niemiecki fizyk żydowskiego pochodzenia, odkrywca fal elektromagnetycznych.

Studiował fizykę na Uniwersytecie w Berlinie. Przez trzy lata (po studiach), był asystentem Helmholtza. W roku 1883 został prywatnym wykładowcą fizyki teoretycznej na Christian-Albrechts-Universität w Kilonii, a w latach 1885–1889 był profesorem fizyki w Wyższej Szkole Technicznej w Karlsruhe. Następnie objął posadę profesora fizyki na Uniwersytecie w Bonn.

Hertz po raz pierwszy wytworzył fale elektromagnetyczne (1886) posługując się skonstruowanym przez siebie oscylatorem elektrycznym (oscylator Hertza). Stwierdził tożsamość fizyczną fal elektromagnetycznych i fal świetlnych oraz ich jednakową prędkość rozchodzenia się. Hertz stworzył podstawy rozwoju radiokomunikacji. Dla uczczenia tych osiągnięć jednostkę częstotliwości nazwano od jego nazwiska hercem (Hz).

Guglielmo Marconi 

(ur.  1874 w Bolonii, Włochy, zm. 1937 w Rzymie, Włochy) – włoski fizyk i konstruktor. Jeden z pionierów radia i przemysłu elektronicznego. Laureat Nagrody Nobla z dziedziny fizyki w roku 1909 za wkład w rozwój telegrafii bezprzewodowej.

Marconi był aktywnym faszystą. Do partii faszystowskiej wstąpił w 1923, a w 1930 będąc przewodniczącym Królewskiej Akademii Nauk został też członkiem Wielkiej Rady Faszystowskiej. Świadkiem na jego drugim ślubie był Benito Mussolini.

Marconi nie wynalazł radiowej transmisji bezprzewodowej, jest to dzieło wielu autorów. Natomiast uczynił tę technikę użyteczną praktycznie składając znane wynalazki w działające systemy łączności dalekosiężnej i organizując przedsiębiorstwo zdolne do ich budowy.

Otrzymał doktoraty honoris causa kilku uniwersytetów i wiele innych nagród, poza otrzymaną w 1909 wspólnie z Karlem Braunem nagrodą Nobla, między innymi: Albert Medal nadany przez Royal Society of Arts, medal Johna Fritza oraz medal Kelvina. Car Rosji udekorował go Orderem Świętej Anny król Włoch nadał mu komandorię Orderu Świętych Maurycego i Łazarza i wręczył mu Krzyż wielki Orderu Korony Włoch.

Był członkiem honorowym wielu towarzystw naukowych i technicznych, m.in. polskich SRP (1922) i SEP (1931) -> Prof.Janusz Leon Groszkowski.

  Oliver Heaviside

Oliver Heaviside (ur. 18 maja 1850 w Londynie, zm. 3 lutego 1925 w Homefield koło Torquay) – angielski matematyk, fizyk i elektrotechnik. Geniusz i samouk. Jeden z wielkich pionierów elektrotechniki, przewidział istnienie jonosfery.

W 1870 został telegrafistą^[1] (jego wuj Charles Wheatstone był współwynalazcą pierwszego telegrafu elektrycznego^{[potrzebny przypis]}), jednak postępująca głuchota zmusiła go w 1874 do zmiany zajęcia^[1]. Rozpoczął wtedy badania nad elektrycznością^[1]. Brał udział w kładzeniu podmorskiego kabla transatlantyckiego jako ekspert. Wówczas też opracował równania telegrafistów będące podstawą współczesnej elektroniki i telekomunikacji.

Główne prace Heaviside’a dotyczyły elektromagnetyzmu, m.in. rozwinął teorię pola elektromagnetycznego J. C. Maxwella, to właśnie jemu zawdzięczamy współczesną wersję równań Maxwella w postaci układu czterech równań różniczkowych z dwiema niewiadomymi wektorowymi. W 1902 roku (niezależnie od A. E. Kennelly’ego i niemal jednocześnie) wysunął hipotezę istnienia w atmosferze ziemskiej na wysokości 100–200 km bardzo silnie zjonizowanej warstwy (warstwa E jonosfery), której istnienie potwierdzono 20 lat później.

Ponadto rozwinął i zastosował rachunek wektorowy (którego użył do uporządkowania równań Maxwella) i rachunek operatorowy (używany do analizy zespolonej obwodów elektrycznych). Zbadał zjawisko naskórkowości występujące w liniach transmisyjnych i zaprojektował kabel koncentryczny (patent UK nr 1407 z 1880 r.). Był nawet pomysłodawcą falowodu rurowego jednak pomysł ten porzucił. Niezależnie współodkrył wektor Poyntinga. Jego autorstwa są terminy używane w elektrotechnice i elektronice jak: impedancja, admitancja, konduktancja, reluktancja, elektret. W 1888 roku (a więc na niemal pół wieku wcześniej przed oficjalnym odkryciem) przewidział efekt zwany obecnie zjawiskiem Czerenkowa.

Był ekscentrykiem i indywidualistą. Mimo iż skłócony ze współczesnym mu środowiskiem naukowym (głównie z powodu notorycznej odmowy dostarczenia ścisłego dowodu^[2] na swoje metody), na zawsze odmienił oblicze matematyki i nauki, a zwłaszcza elektrotechniki i wszystkich dziedzin pokrewnych.

Jego słynne stwierdzenie Why should I refuse a good dinner simply because I don’t understand the digestive processes involved? (Czemu miałbym odmówić sobie dobrego obiadu tylko dlatego, że nie pojmuję procesów trawienia?) dość wiernie obrazuje jego relacje z establishmentem.

Pomimo tak ogromnego wkładu w rozwój nauki i techniki, jedyną nagrodą jaką otrzymał w dowód uznania zasług był Medal Faradaya przyznany mu przez brytyjski Instytut Inżynierów Elektryków w 1922 roku, był on pierwszym laureatem tejże nagrody.