Struktura jednostronnego detektora paskowego
Na rysunku pokazano typową topologię detektora paskowego. Każdy pasek p+ jest zasilany z linii zasilającej (ang. bias line) przez własny rezystor polaryzujący (najczęściej jest to rezystor polikrzemowy) i jest podłączony do wzmacniacza ładunkowego. Wszystkie paski p+ otacza pierścień ochronny (ang. guardring), który ma na celu izolację obszaru aktywnego od efektów brzegowych występujących na krawędziach detektora. Od spodu wytworzona jest warstwa n+ w celu uzyskania dobrego kontaktu omowego.
Topologia krzemowego detektora paskowego: l) pierścień ochronny; 2) linia zasilająca; 3) rezystor polaryzujący; 4) pasek metalowy; 5) SiO2; 6) pasek p+; 7) wzmacniacz ładunkowy [2]
Bardzo istotnym parametrem detektorów paskowych jest odstęp między środkami sąsiednich pasków delta p (ang. pitch). Decyduje on o dokładności wyznaczenia toru cząstki. Dokładność będzie większa przy większej gęstości pasków. Z drugiej jednak strony, jeżeli ładunek wygenerowany przez cząstkę rozpłynie się na kilka pasków, to rejestrowane na paskach sygnały będą małe w stosunku do szumu, co oczywiście pogarsza rozdzielczość pozycyjną. Jednocześnie, ze względu na trudności techniczne, nie buduje się detektorów o odległości między paskami mniejszej niż 20 µm.